Άγιος Βασίλης έρχεται;;;;

     

Νομίζω τελικά ότι στο Σούπερ Μάρκετ βρίσκει κανείς πραγματικές ευκαιρίες. Ανακαλύπτει τους θησαυρούς της σκέψης των παιδιών μ΄έναν μοναδικό τρόπο. Είναι αποκαλυπτικός ο τρόπος που τοποθετούνται τα παιδιά ανάμεσα στον τρόπο λειτουργίας της οικογένειάς τους και του μακροσυστήματος , του κόσμου δηλαδή στον οποίο τα εισάγουν συνήθειες άλλων συστημάτων όπως αυτές φιγουράρουν στα ράφια των διαδρόμων.

     Βρίσκομαι λοιπόν στον όροφο των παιχνιδιών και απέναντι είναι ένα αγόρι γύρω στα 8 με τη μητέρα του.Ξαφνικά το αγόρι βλέπει ένα παιχνίδι και ενθουσιασμένο φωνάζει τη μητέρα του, υπονοώντας ότι θέλει να το αγοράσουν  Η μητέρα βλέπει το παιχνίδι και του λέει: 

 Α! είναι το παιχνίδι που έγραψες στον Αη Βασίλη.

Το παιδάκι  την κοιτά, κοιτά και το παιχνίδι και παίρνει τη μεγάλη απόφαση να διαπραγματευτεί το κανόνα του συστήματός του ή και να τον αμφισβητήσει αξιοποιώντας τα νέα δεδομένα.

- Εχεις λεφτά να το πάρουμε τώρα;

- Εσένα θα στο φέρει ο Αη Βασίλης , του λέει η μητέρα 

- Δεν έχεις λεφτά μαζί σου; επιμένει ο νεαρός.

     Γιατί να περιμένω τον Αη Βασίλη αφού είμαι εδώ κι αυτό είναι εδώ και έχουμε συμφωνήσει ότι αυτό το παιχνίδι μου αντιστοιχεί ?Γιατί να καθυστερήσω την ικανοποίηση  της επιθυμίας μου και να υποταχθώ σε ένα τελετουργικό το οποίο φαίνεται να μην έχει νόημα?

     Και η αλήθεια είναι ότι ο πιτσιρίκος έχει δίκιο. Οι οικογενειακές παραδόσεις και οι αρχές του μικροσυστήματος μπορούν να τηρηθούν και να ενσωματωθούν στο μακροσύστημα και να το επηρρεάσουν ακόμη, μόνον αν είναι πλήρεις νοήματος και περιεχομένου και όχι αν μεταφέρονται στο σήμερα  ως παπαγάλισμα άλλων εποχών..

     Ζούμε σχεδόν στο 2012 και ο Αη Βασίλης έχει να συμπορευθεί με την εποχή του,  προκειμένου να μην απαξιωθεί ως προς τη βασική του αξία που λέει ότι  η εκπλήρωση των επιθυμιών είναι προϊόν εμπιστοσύνης του ανθρώπου στο "σχετίζεσθαι" και  ο χρόνος αναμονής δεν αποτελεί καθυστέρηση , αλλά προετοιμασία του ανθρώπου να δεχτεί με  όρους ευχαριστιακούς το ποθούμενο και να το εντάξει στη ζωή του δημιουργικά.

Ο Lacan Στο Γαλλικό Ινστιτούτο

Ο LACAN ΤΟ 2011

14 Οκτωβρίου 2011 | Γαλλικό Ινστιτούτο > Κέντρο Αθήνας

Παρασκευή 14 Οκτωβρίου 2011, από τις 16.00 έως τις 21.30

• 16.00': Προβολή της ταινίας "Ραντεβού με τον Λακάν"

 

• 17.30': Στρογγυλή τράπεζα με τους ψυχαναλυτές:

Ντόρα Περτέση, Ο Λακάν και η λογοτεχνία

Βλάσης Σκολίδης, Όταν ο Λακάν μιλούσε για έρωτα

Δημήτρης Βεργέτης, Η ανατρεπτική Επιστροφή στον Φρόυντ του Λακάν

Συντονισμός : Γεωργία Φουντουλάκη ψυχαναλύτρια

• 19.30': Ομιλίες των Judith Miller, πανεπιστημιακή καθηγήτρια φιλοσοφίας, Πρόεδρος του Συλλόγου του Ιδρύματος του Φροϋδικού Πεδίου, Λακάν, ο μίτος της Αριάδνης και François Regnault, πανεπιστημιακός καθηγητής φιλοσοφίας, επίκουρος καθηγητής στο τμήμα ψυχανάλυσης του πανεπιστημίου Paris VIII.

Παρουσίαση: Επαμεινώνδας Θεοδωρίδης, Πρόεδρος της Ελληνικής Εταιρίας της Νέας Λακανικής Σχολής

Σε συνεργασία με το Ινστιτούτο του Φροϋδικού Πεδίου Ελλάδος.

Ταυτόχρονη μετάφραση.

 

Γαλλικό Ινστιτούτο  Κέντρο Αθήνας

Διεύθυνση: Σίνα 31 Τηλέφωνο: 210 3398600, e-mail: ifa@ifa.gr

Παρασκευή 14 Οκτωβρίου 2011, ώρες: 16:00

Είσοδος ελεύθερη

ΔΙΑΛΕΞΗ στο Ινστιτουτο Γκαίτε

ΔΙΑΛΕΞΗ ΚΑΙ ΣΥΖΗΤΗΣΗ: "ΛΗΘΗ ΚΑΙ ΑΝΑ-ΜΝΗΣΗ" Η ΑΥΤΟΣΥΝΤΗΡΗΣΗ ΚΑΙ Η ΕΝΟΡΜΗΣΗ ΘΑΝΑΤΟΥ ΣΤΟΝ ΦΡΟΥΝΤ

30 Σεπτεμβρίου 2011 | Ινστιτούτο Γκαίτε > Κέντρο Αθήνας

Οργανωτής: Ελληνική Ψυχαναλυτική Εταιρεία με την υποστήριξη του Goethe-Institut Athen

Διάλεξη και συζήτηση με την ψυχαναλύτρια Cornelia Schmidt-Hellerau.

Η Cordelia Schmidt-Hellerau, γεννημένη στη Γερμανία, είναι διδάσκουσα ψυχαναλύτρια της Ψυχαναλυτικής Εταιρείας της Ζυρίχης (Ελβετία) καθώς και του Ψυχαναλυτικού Ινστιτούτου της Βοστόνης (Η.Π.Α.). Είναι Καθηγήτρια Κλινικής Ψυχολογίας με έμφαση στην ψυχανάλυση στο Πανεπιστήμιο της Ζυρίχης. Υπήρξε διευθύντρια του Ινστιτούτου Freud της Ζυρίχης. Το συγγραφικό της έργο είναι ευρύ και διεθνώς αναγνωρισμένο.

 

Ινστιτούτο Γκαίτε > Κέντρο Αθήνας

Διεύθυνση: Ομήρου 14-16 Τηλέφωνο: 210 3661 000

Παρασκευή 30 Σεπτεμβρίου 2011, ώρες: 20:00

Είσοδος ελεύθερη.

Εκ νηπίων και θηλαζόντων...

Θα σας διηγηθώ μία ιστορία της οποίας ο πραγματικός χρόνος δεν διήρκησε περισσότερο από 30 δευτερόλεπτα.
Έχω τελειώσει τις αγορές μου στο σούπερ μάρκετ και ενώ πληρώνω στο ταμείο παρατηρώ έναν πιτσιρίκο το πολύ 5 ετών την ώρα που παίζει με την πόρτα της εξόδου η οποία ανοιγοκλείνει με φωτοκύτταρο. Καθώς βγαίνω λοιπόν του λέω
 Την ανοίγεις με μαγικά?
κι εκείνος μου απαντά με απόλυτη απλότητα και σοβαρότητα:
΄Οχι , της λέω να ανοίξει και ανοίγει.

Του χαμογέλασα και μέσα μου τον ευχαρίστησα για τη συμβουλή που μου έδωσε:  Δεν υπάρχουν  Κυρία, μαγικές λύσεις και μαγικοί τρόποι .

Ο δρόμος είναι ένας

Να ξέρεις τι θέλεις και να αποφασίσεις ότι δικαιούσαι, αν το αναλάβεις , να το έχεις.         

Ο Λόγος  , με όλα τα νοήματα που περιλαμβάνει αυτή η υπέροχη Ελληνική λέξη , αρκεί.

Θέλω να ξεφύγω

     Μετά από μία περίοδο σιωπής κατά τους θερινούς μήνες επανερχόμαστε σήμερα πρώτη Δευτέρα του Φθινοπώρου.

     Σκεφτόμουν τον τρόπο που θα ευχόμουν το "Καλό Χειμώνα" και αυτό που είχε κινητοποιήσει το νου μου ήταν τα λόγια του Αγ. Εφραίμ έτσι όπως τα διάβασα στην Προσλαλιά

 "Όταν πονάς μην  περπατάς σε δρόμους πατημένους..."

Μονοπάτι

    Τι σοφία  έχει αυτός ο λόγος!!
     Η επανάληψη των ίδιων μοντέλων συμπεριφοράς δεν μπορεί παρά να οδηγεί στα ίδια πάντα αποτελέσματα.
    Συγκλονίστηκα όμως πραγματικά, όταν σήμερα τον άκουσα διαφορετικά αλλά απίστευτα ίδιο από το στόμα ενός επτάχρονου παιδιού

 Δούλευα στο Νοσοκομείο με ένα κορίτσι 7 ετών που επρόκειτο να χειρουργηθεί. Ξέρουμε καλά  ότι τα παιδιά θέλουν να φύγουν από το Νοσοκομείο και το δηλώνουν κατηγορηματικά, ευτυχώς.   

     Ενώ  λοιπόν τα άλλα παιδιά της ομάδας στο ερώτημα τι είναι αυτό που θα ήθελαν,  απαντούσαν ΘΕΛΩ ΝΑ ΦΥΓΩ από το Νοσοκομείο, η Δ. όταν της έδωσα το λογο, σκύβει προς τη ζωγραφιά της και χωρίς να με κοιτά λέει:

ΘΕΛΩ ΝΑ ΞΕΦΥΓΩ

     Είναι η πρώτη φορά στα 17 χρόνια που δουλεύω με παιδιά που ακούω ένα μικρό παιδί να χρησιμοποιεί αυτό το ρήμα.
    Μιλούσε βεβαίως για κάτι πολύ περισσότερο από τον "εγκλωβισμό σε ένα Νοσοκομείο." Μιλούσε για έναν εγκλωβισμό σε ένα σύστημα το οποίο της γεννούσε παθολογία κι αυτό είμαι σε θέση να το γνωρίζω έχοντας γνώση της ιστορίας της, και παρά τα 7 της χρόνια το γνώριζε ήδη πολύ καλά .
    Δυστυχώς στην ηλικία που είναι δεν μπορεί να αναλάβει την ευθύνη να διαλέξει το μονοπάτι της, με την ευκολία που ένας ενήλικος μπορεί να το κάνει.

 Εσύ που μπορείς,

 Εμπιστεύσου  την επιθυμία σου να ανασάνει η ψυχή  και να γνωρίσει εκείνα που δίνουν νόημα στην ύπαρξη  και μην ξεχνάς

ΟΤΑΝ ΠΟΝΑΣ ΜΗΝ ΠΕΡΠΑΤΑΣ ΣΕ ΔΡΟΜΟΥΣ ΠΑΤΗΜΕΝΟΥΣ

Καλό Χειμώνα

Tα απροστάτευτα υπερπροστατευμένα παιδιά

Οταν είδα την πρώτη εικόνα την  οποία ζωγράφισε κατά τη διάρκεια της οικογενειακής θεραπείας ένα παιδί 10 ετών, μου ήρθε συνειρμικά στο νού  η δεύτερη φωτογραφία.

 !!!!!Μοιάζουν τόσο πολύ στο στήσιμο τους

Το παιδί ζωγράφισε αυτό το έργο κατά τη διάρκεια της οικογενειακής θεραπείας, όταν το θέμα που δουλεύαμε ήταν το θέμα του υπερπροστατευτικού συστήματος στο οποίο ζούσε .

Όπως καταλαβαίνετε, ότι δεν είπε κατά τη διάρκεια της συνεδρίας με λόγια , το δήλωσε συγκλονιστικά εύγλωττα ζωγραφίζοντας.

 Δύο τεράστια κύματα έχουν υψωθεί δεξιά κι αριστερά από το καράβι, που ενώ φαίνεται να το προστατεύουν από τη θαλασσοταραχή, στην ουσία τού κρύβουν τον ήλιο και το καταποντίζουν

Το ανησυχητικό είναι ότι οι γονείς  συνήθως κινδυνεύουν να θεωρούν  ότι η φωτογραφία που αντιστοιχεί στον τρόπο που αλληλαντιδρούν με τα παιδιά τους είναι η δεύτερη.

Η δεύτερη φωτογραφία οπωσδήποτε αντανακλά την πρόθεση και το συναίσθημά τους, όχι όμως και την πραγματικότητα την οποία βιώνει η οικογένεια.

Όταν η συνεδρία προχώρησε και μιλήσαμε με συγκεκριμένα παραδείγματα που αφορούσαν στη ζωή του , εκείνο ζωγράφισε το εξής έργο:

μαύρα σύννεφα

  κεραυνοί,  έκρηξη ηφαιστείων ...

Είναι ελπιδοφόρο όταν το ηφαίστειο επιτρέπεται να εκραγεί, η λάβα να απελευθερωθεί και όπως βλέπετε να μην κατακάψει το χορταράκι που είναι ωραίο πράσινο και ζωηρό στο κάτω μέρος της ζωγραφιάς.

Αυτό το "επιτρέπεται"  είναι αποκλειστικά κατάκτηση των γονέων και του τρόπου που δούλεψαν μέσα στη θεραπεία μαζί με τα παιδιά τους.

5ο Πανελλήνιο Συνέδριο για την Αντιμετώπιση της Σεξουαλικής Κακοποίησης

Στις 16-18 Μαϊου   στο  Αμφιθέατρο της Ελληνοαμερικανικής  Ένωσης (Μασσαλίας 22,Κολωνάκι),   

θα διεξαχθεί το 

5ο Πανελλήνιο Συνέδριο για την Αντιμετώπιση της Σεξουαλικής Κακοποίησης

με ΘΕΜΑ:

" Νέες μορφές Παιδικής και Εφηβικής Κακοποίησης. Δυνατότητες αντιμετώπισης και πρόληψης"

Είσοδος ελεύθερη

--------------------------------------------------------------------------------------------

Tελικά πρέπει να είναι εντελώς τρελός αυτός ο Θεός μας!!!

     Τελικά Θεέ μου και συγνώμη που σου του λέω έτσι ανοιχτά... πρέπει να είσαι  τελείως τρελλός. Θα σου διηγηθώ μια ιστορία και στο τέλος νομίζω  ότι θα συμφωνήσουμε.
     Ένας ψυχίατρος δούλευε κάποτε με 3 ασθενείς. Και οι τρεις πίστευαν για τον εαυτό τους ότι ήταν ο Θεός. Αποφάσισε λοιπόν ο θεραπευτής να τους δουλέψει σε ομάδα.
     Τους άφησε να μιλούν μεταξύ τους χωρίς ο ίδιος να παρεμβαίνει καθόλου ώσπου τελικά πάνω στην κουβέντα αποκαλύφθηκε ότι και οι τρεις διατηρούσαν για τον εαυτό τους  το ρόλο του Θεού.
     Εκείνη τη στιγμή ο ένας από τους τρείς γυρίζει προς το γιατρό  και του λέει αγανακτισμένος

"Γιατρέ πού μ΄εφερες εδώ? Αυτοί οι δύο είναι εντελώς τρελλοί. Ο Θεός είναι ένας, εγώ."

     

Ε λοιπόν,  εχθές Μ. Τετάρτη άκουσα στον όρθρο το εξής:

Η Αγία τριάδα

...ώστε γαρ θεοί Θεός υμίν συνέσομαι

(...και θα είμαι εκεί μαζί με εσάς ως Θεός εν μέσω Θεών)

Άκουσα λοιπόν Θεέ μου  για άλλη μια φορά,  ποιος είναι ο προορισμός ο δικός μου  και των τριών ανθρώπων στην ομάδα του γιατρού πιο πάνω. Δεν είμαι  πια σίγουρη ποιος από όλους εκεί ήταν ο τρελλός, πάντως εσύ για καλό και για κακό ...κράτα απόσταση από ψυχιάτρους και ψυχολόγους!!!

ΚΑΛΗ  ΑΝΑΣΤΑΣΗ

Ο Ματθαίος Γιωσαφάτ στο Μέγαρο Μουσικής Αθηνών

Ματθαίος Γιωσαφάτ: "Τα στάδια ψυχικής ανάπτυξης του ενηλίκου ατόμου και το νόημα της ζωής"

5 ΑΠΡΙΛΙΟΥ 2011/19:00

MEGARON PLUS

Ομιλητής: Ματθαίος Γιωσαφάτ, Ψυχίατρος- Ψυχαναλυτής- Ομαδικός Αναλυτής και Πρόεδρος της Ελληνικής Εταιρείας Ομαδικής Ανάλυσης και Οικογενειακής Θεραπείας

Σε συνεργασία με την Ελληνική Εταιρία Ομαδικής Ανάλυσης και Οικογενειακής Θεραπείας

Πηγή :http://maria-tehnipali.blogspot.com

Παραστάσεις στο διαδίκτυο

Πρόσβαση σε μεγάλες παραστάσεις του ελληνικού θεάτρου από το 1930 έως σήμερα, προσφέρει στο κοινό το ψηφιοποιημένο αρχείο του Εθνικού Θεάτρου, το οποίο είναι ελεύθερο στην πρόσβαση.

Το υλικό είναι οργανωμένο χρονολογικά, θεματικά και βάσει κατηγορίας. Ο χρήστης μπορεί επίσης να ψάξει βάσει έργου, προσώπου, ρόλου, θεάτρου κ.α.. Υπάρχουν, ακόμη, συλλογές πολυμεσικού υλικού, προγράμματα παραστάσεων, αποκόμματα εφημερίδων, ήχοι, βίντεο, παρτιτούρες. Η ιστοσελίδα του αρχείου, την οποία μπορούμε να επισκεφθούμε για ενημέρωση αλλά και ψυχαγωγία είναι : www.nt-archive.gr

Πηγή tvxs

Ενα ερωτευμένο ζευγάρι

Έτσι κ’ η αγάπη μας δε χάνεται ποτές. Όταν το στόμα σου μου λέει σ’ αγαπώ, δεν το λες εσύ- το λέν* μέσα σου χίλιες γενιές που σου μάθανε την αγάπη. Όταν το πούνε τα παιδιά μας κατόπι, σε χρόνια και χρόνια, εμείς πάλε μέσα τους θα το λέμε. 
 "Το ταξίδι μου"
Γ. Ψυχάρης (1888)








Αγκαλιασμένο ζευγάρι, θαμμένο πριν έξι έως πέντε περίπου χιλιάδες χρόνια ανακάλυψαν Ιταλοί αρχαιολόγοι κοντά στην πόλη Μάντοβα, στην βόρεια Ιταλία. Η Έλενα Μενότι, επικεφαλής της ομάδας των ανασκαφών, δήλωσε ότι «πρόκειται για μια πολύ σπάνια περίπτωση», διευκρινίζοντας ότι «δεν έχει ξαναβρεθεί διπλή ταφή που να χρονολογείται στη νεολιθική περίοδο, πολλώ δε μάλλον δύο άνθρωποι που ετάφησαν αγκαλιασμένοι».

Η Ε. Μενότι εξέφρασε την πεποίθηση πως τα δύο άτομα, σχεδόν σίγουρα ένας άνδρας και μια γυναίκα, παρ’ όλο που αυτό πρέπει να επιβεβαιωθεί, πέθαναν νέοι επειδή τα δόντια τους βρέθηκαν σχεδόν ανέπαφα και χωρίς φθορές. «Ασκώ αυτό το επάγγελμα επί 25 χρόνια. Ποτέ όμως δεν συγκινήθηκα τόσο, διότι αυτή η ανακάλυψη είναι κάτι το εξαιρετικό» δήλωσε στο Reuters η Ε. Μενότι.

Εργαστηριακά θα γίνει προσπάθεια να διευκρινιστεί η ηλικία του ζευγαριού τη στιγμή του θανάτου του, τι προκάλεσε το θάνατο,  αν ήταν ξαφνικός θάνατος ή μια τελετουργική θυσία, αν πρόκειται για έναν άνδρα και μια γυναίκα ή για δύο άτομα του ίδιου φύλου και για πόσο χρονικό διάστημα παρέμειναν θαμμένοι. Ωστόσο, οι αρχαιολόγοι έκριναν ότι θα ήταν ιεροσυλία να χωρίσουν το ζευγάρι έπειτα από τόσα χρόνια και γι’ αυτό αποφάσισαν, αντί να συλλέξουν ξεχωριστά τα οστά, να αφαιρέσουν όλο το κομμάτι της γης, στο οποίο είναι θαμμένοι οι δυο νεκροί. Κατ’ αυτόν τον τρόπο ο εδώ και χιλιάδες χρόνια εναγκαλισμός του ζεύγους θα διατηρηθεί ως την αιωνιότητα.


Πηγή: in.gr (6/2/2007, 12/2/2007)

Το βρήκα στο περιοδικό   αρχαιολογία  

Ο φόβος στο Νοσοκομείο

       Η 7η Φεβρουαρίου έχει οριστεί ως ημέρα κατά του φόβου.
Με την ευκαιρία λοιπόν αυτή προτείνω τη θέσπιση μιας ημέρας του χρόνου ως ημέρας αποενοχοποίησης του φόβου,  και ιδιαιτέρως του φόβου που εκφράζεται από τα παιδιά.


       Το ερέθισμα μού έχει δοθεί από τη δουλειά μου με τα παιδιά στο Παιδοχειρουργικό τμήμα του Νοσοκομείου που εργάζομαι.


Τα τελευταία  λοιπόν χρόνια υποδεχόμαστε τα παιδιά στο τμήμα μας με το σύνθημα-προτροπή

"μη φοβάστε να φοβάστε"

κι αυτό γιατί συνήθως στο Νοσοκομείο συμβαίνει το εξής παράδοξο: όλοι γνωρίζουν -και τα παιδιά- ότι το Νοσοκομείο δεν είναι και ο πιο ευχάριστος τόπος του κόσμου, για ευνόητους λόγους. Εν τούτοις τα παιδιά γίνονται πολλές φορές αποδέκτες προτάσεων του τύπου

"Μη φοβάσαι δεν είναι τίποτα"

ή

"δε θα πονέσεις καθόλου " κτλ

       Καταλαβαίνω και καταλαβαίνετε ότι οι συγγενείς και οι φίλοι που εκφράζουν αυτήν τη φωνή έχουν μόνο καλή πρόθεση. Επιδιώκουν μ΄αυτόν τον τρόπο να καθησυχάσουν τον φόβο των παιδιών και πιθανότατα και τον δικό τους φόβο.

Αυτό το μήνυμα όμως μπερδεύει τα παιδιά.        

       Τις περισσότερες φορές κινδυνεύει να αποτελεί ένα διπλό μήνυμα. Στην περίπτωσή μας διπλό μήνυμα σημαίνει ότι άλλο είναι αυτό που ακούει το παιδί και άλλο αυτό που νιώθει και ζει.


Η Ζωγραφιά που ακολουθεί είναι ενδεικτική.

Αν αναρωτιέστε τι γράφει στο μοναδικό 
μαύρο-μελανό σημείο της ζωγραφιάς,  σας ενημερώνω ότι αυτό που γράφει είναι :
ΤΟ ΝΟΣΟΚΟΜΕΙΟ ΕΙΝΑΙ ΚΑΛΟ
Όσο το πιστεύετε εσείς, αλλά τόσο το πιστεύει και η Σταυρούλα η οποία το απεικόνισε κατά τέτοιο τρόπο ώστε αν δεν βλέπαμε και πολύ καλά,εύκολα να μαντεύαμε ότι γράφει: ΠΡΟΣΟΧΗ ΝΑΡΚΟΠΕΔΙΟ




       Ο φόβος στο Νοσοκομείο είναι ένα  ταιριαστό συναίσθημα  κι όταν μπορούμε να βιώνουμε τα συναισθήματά μας έτσι όπως ταιριάζουν, τότε δεν έχουμε πραγματικά να φοβηθούμε τίποτα . Ας επιτρέψουμε στα παιδιά μας να φοβηθούν με την ησυχία τους και τότε ο φόβος τους δε θα είναι τρομακτικός και κυρίως δε θα αποτελεί απειλή και αποσταθεροποίηση για όσους τα αγαπάμε ως γονείς ή ως ειδικοί.

Αν χαρακτηρίσουμε το θυμό και το φόβο των παιδιών μας ως ΚΑΚΟ!  (η λέξη "ΚΑΚΟ" προστέθηκε από το γονιό άλλου παιδιού όταν είδε τοιχοκολλημένο το χεράκι)
τότε πώς θα τους επιτρέψουμε να ανακουφιστούν όταν θα μοιραστούν με εμπιστοσύνη αυτό που νιώθουν, πώς σ'έναν τόσο ανασφαλή όσο το νοσοκομείο χώρο, θα βρούν ησυχία σε μιαν ασφαλή αγκαλιά, αν αυτή η αγκαλιά δυσκολεύεται να χωρέσει δυσάρεστα μεν, φυσιολογικά δε συναισθήματα.

Αν δεν επιτρέψουμε στα παιδιά μας να περάσουν από αυτήν την φάση που εκφράζει το χεράκι της Μαίρης
























                                     και από αυτήν

τότε δε θα έχουμε τη χαρά να τα δούμε να περνούν σ΄αυτήν

και τελικά σ΄αυτήν

και σ΄αυτήν






















Οι ζωγραφιές αποτελούν υλικό της δουλειάς που κάνουμε με τα παιδιά στο Παιδοχειρουργικό Τμήμα του Γ.Ν.Ν "Νικαίας"

Επιτρέπεται να μιλήσουμε στα παιδιά μας για το θάνατο;

      "Χτες το βράδυ πέθανε ο σκύλος μου. Τον είχαμε πάρει όταν έδινα Πανελλήνιες, πριν 14 χρόνια."

Έτσι μας είπε σήμερα το πρωί ο Νίκος , ο οποίος  είναι πατέρας μιας τρίχρονης κόρης.

      Τον ρώτησα λοιπόν πώς αντέδρασε η κόρη του σ'αυτήν την είδηση κι εκείνος με πολύ τρυφερότητα μου απάντησε  ότι, αυτά τα νέα δεν είναι για να τα μαθαίνουν τα παιδιά.

      Επιτρέπεται να μιλήσουμε στα παιδιά μας για το θάνατο; 

Μοιάζει να είναι ίσως το μοναδικό ταμπού της εποχής μας.

Ποιος γονιός αντέχει να απεκδυθεί το μανδύα της παντοδυναμίας που μας χαρίζουν τα παιδιά μας, όταν εκείνα μας ρωτήσουν

"Θα πεθάνεις κι εσύ;"

κι όταν αμέσως μετά ρωτήσουν

"Θα πεθάνω κι εγώ;"

      Πόσο αντέχουμε στην ιδέα ότι τα παιδιά μας εκτός από τις χαρές,  θα νιώσουν και λύπες και το μόνο που μπορούμε να κάνουμε  είναι,  όχι να διώξουμε τις λύπες  αλλά να τις "χωρέσουμε" και να αγκαλιάσουμε τα παιδιά μας και τον πόνο τους μαζί.

      Πώς θα μιλήσουμε στα παιδιά μας για το θάνατο;

      Όταν ο καθένας από μας βρει τον τρόπο του να τοποθετηθεί υπαρξιακά απέναντι στην έννοια της απώλειας -σε κάθε επίπεδο-και του θανάτου, τότε θα βρει  τον τρόπο να μιλήσει γι΄αυτό και στα παιδιά του και να τα καλωσορίσει έτσι στο "γένος των ανθρώπων"

 Παρακολουθήστε το επόμενο video . Είναι τόσο 
 αποκαλυπτικό και τόσο συγκινητικό!!!

 

The sunshine boy

  "Τhe sunshine boy"


Το φιλμ γυρίστηκε από την μητέρα ενός αυτιστικού αγοριού, η οποία ασχολείται με την παραγωγή ταινιών. Η γυναίκα αυτή στην προσπάθειά της να κατανοήσει το γιό, της ταξιδεύει σε Μ. Βρετανία και Αμερική γνωρίζει ανθρώπους -ειδικούς που ασχολούνται με το θέμα , γονείς αυτιστικών παιδιών και παιδιά που πάσχουν.

Στο τέλος αυτής της προσωπικής της μάλλον διαδρομής συναντά την Κα Halo. Πρόκειται για μία γυναίκα που ζει στο Τέξας , είναι μητέρα ενός αυτιστικού άντρα πλέον, και ποιητή, η οποία στην προσπάθειά της να επικοινωνήσει με το γιό της τον εκπαίδευσε και του έμαθε να διαβάζει και να γράφει δίνοντάς του έτσι έναν δρόμο επικοινωνίας που έως τότε  είχε οριστεί από τους ειδικούς ως αδιέξοδος.
Η γυναίκα αυτή σήμερα αξιοποιεί την δική της τεχνική και σε άλλα αυτιστικά παιδιά που ζητούν τη βοήθειά της ,στο Halo-Soma organization.

Αξίζει πραγματικά να δείτε τη δουλειά αυτής της γυναίκας.

Ονομάζουμε αυτή τη διαταραχή αυτισμό. Γιατί?  Μάλλον γιατί πιστεύουμε ότι οι άνθρωποι αυτοί είναι κλεισμένοι στον εαυτό τους και αδυνατούν να συμμετέχουν στον κόσμο που ζούμε οι υπόλοιποι, γιατί δίνουμε τη διάγνωση μέσα από τον τρόπο που εμείς αντιλαμβάνομαστε την επικοινωνία.
Αν δείτε το φιλμ θα καταλάβατε πόσο λάθος κάνουμε. Οι "αυτιστικοί" άνθρωποι είναι παρόντες 100% σε ότι συμβαίνει γύρω τους,  η διαταραχή τους όμως δεν τους επιτρέπει να μας το πουν.

΄Οπως λέει και μία μητέρα στο φιλμ "τόσον καιρό μιλούσαμε μπροστά του γι΄ αυτόν , τώρα πια μιλάμε σ΄αυτόν" 

      Καλωσορίζω  τη "διάνυξη" στη ζωή μου κι έχω την χαρά να σας τη συστήσω  και να συστηθώ.

        Είμαι ψυχολόγος και ψυχοθεραπεύτρια και η Διάνυξη-τόσο ως ιστολόγιο όσο και ως ο χώρος που ασκώ την τέχνη μου- δεν είναι τίποτα περισσότερο από αυτό που αγαπώ να κάνω.

        Είναι μια προσπάθεια να δημιουργούμε μέσα μας τομές , διά του άλλου. Γι αυτό και μιλούμε για διά-νυξη , μια λέξη που πρέρχεται από το ρήμα νύσσω  που σημαίνει κάνω απαλές τομές που δεν πληγωνουν.

       Σκεφτείτε το μαστιχόδεντρο. Ο παραγωγός χαράζει τον κορμό του δέντρου τόσο, ώστε να κινητοποιήσει την παραγωγή μαστίχης, χωρίς να  το τραυματίσει.

       Ο θεραπευόμενος κεντά- νύττει τον εαυτό του δια του θεραπευτή και ο θεραπευτής δια του θεραπευόμενου. 

       Για να αντιληφθείτε λίγο καλύτερα τι εννοώ σας προσκαλώ να παίξουμε το γνωστό παιχνίδι:

Αν η διανυξη ήταν.....  τι θά ήταν ? Η αλήθεια είναι ότι σ΄αυτό το παιχνίδι προς το παρόν θα παίξω μόνη μου. 

Αν λοιπόν η Διάνυξη ήταν Video  θα ήταν ακριβώς αυτό

                                    

Κι αν ήταν εικόνα τότε νομίζω ότι η γέφυρα

η γέφυρα (πηγή)


θα την εκπροσωπούσε επάξια, διότι η γέφυρα μπορεί να μας αλλάζει θέση και παράλληλα  να μας επαναφέρει στην αρχική μας, διαφορετικούς ανθρώπους, με άλλες εμπειρίες και άλλα βιώματα (εκείνα της άλλης μεριάς) έτσι που η αρχική μας θέση να είναι κι εκείνη πλέον διαφορετική.

       Κάπως έτσι θα ήθελα να λειτουργεί αυτό το ιστολόγιο για μένα και ελπίζω να αποτελέσει ερέθισμα και για όποιον από εσάς ,κάνοντας κλικ, βρεθεί να αναρωτηθεί για "ζητήματα ψυχολογίας σε μιαν εποχή που αγωνιά για ζητήματα ψυχής"