Ο φόβος στο Νοσοκομείο

       Η 7η Φεβρουαρίου έχει οριστεί ως ημέρα κατά του φόβου.
Με την ευκαιρία λοιπόν αυτή προτείνω τη θέσπιση μιας ημέρας του χρόνου ως ημέρας αποενοχοποίησης του φόβου,  και ιδιαιτέρως του φόβου που εκφράζεται από τα παιδιά.


       Το ερέθισμα μού έχει δοθεί από τη δουλειά μου με τα παιδιά στο Παιδοχειρουργικό τμήμα του Νοσοκομείου που εργάζομαι.


Τα τελευταία  λοιπόν χρόνια υποδεχόμαστε τα παιδιά στο τμήμα μας με το σύνθημα-προτροπή

"μη φοβάστε να φοβάστε"

κι αυτό γιατί συνήθως στο Νοσοκομείο συμβαίνει το εξής παράδοξο: όλοι γνωρίζουν -και τα παιδιά- ότι το Νοσοκομείο δεν είναι και ο πιο ευχάριστος τόπος του κόσμου, για ευνόητους λόγους. Εν τούτοις τα παιδιά γίνονται πολλές φορές αποδέκτες προτάσεων του τύπου

"Μη φοβάσαι δεν είναι τίποτα"

ή

"δε θα πονέσεις καθόλου " κτλ

       Καταλαβαίνω και καταλαβαίνετε ότι οι συγγενείς και οι φίλοι που εκφράζουν αυτήν τη φωνή έχουν μόνο καλή πρόθεση. Επιδιώκουν μ΄αυτόν τον τρόπο να καθησυχάσουν τον φόβο των παιδιών και πιθανότατα και τον δικό τους φόβο.

Αυτό το μήνυμα όμως μπερδεύει τα παιδιά.        

       Τις περισσότερες φορές κινδυνεύει να αποτελεί ένα διπλό μήνυμα. Στην περίπτωσή μας διπλό μήνυμα σημαίνει ότι άλλο είναι αυτό που ακούει το παιδί και άλλο αυτό που νιώθει και ζει.


Η Ζωγραφιά που ακολουθεί είναι ενδεικτική.

Αν αναρωτιέστε τι γράφει στο μοναδικό 
μαύρο-μελανό σημείο της ζωγραφιάς,  σας ενημερώνω ότι αυτό που γράφει είναι :
ΤΟ ΝΟΣΟΚΟΜΕΙΟ ΕΙΝΑΙ ΚΑΛΟ
Όσο το πιστεύετε εσείς, αλλά τόσο το πιστεύει και η Σταυρούλα η οποία το απεικόνισε κατά τέτοιο τρόπο ώστε αν δεν βλέπαμε και πολύ καλά,εύκολα να μαντεύαμε ότι γράφει: ΠΡΟΣΟΧΗ ΝΑΡΚΟΠΕΔΙΟ




       Ο φόβος στο Νοσοκομείο είναι ένα  ταιριαστό συναίσθημα  κι όταν μπορούμε να βιώνουμε τα συναισθήματά μας έτσι όπως ταιριάζουν, τότε δεν έχουμε πραγματικά να φοβηθούμε τίποτα . Ας επιτρέψουμε στα παιδιά μας να φοβηθούν με την ησυχία τους και τότε ο φόβος τους δε θα είναι τρομακτικός και κυρίως δε θα αποτελεί απειλή και αποσταθεροποίηση για όσους τα αγαπάμε ως γονείς ή ως ειδικοί.

Αν χαρακτηρίσουμε το θυμό και το φόβο των παιδιών μας ως ΚΑΚΟ!  (η λέξη "ΚΑΚΟ" προστέθηκε από το γονιό άλλου παιδιού όταν είδε τοιχοκολλημένο το χεράκι)
τότε πώς θα τους επιτρέψουμε να ανακουφιστούν όταν θα μοιραστούν με εμπιστοσύνη αυτό που νιώθουν, πώς σ'έναν τόσο ανασφαλή όσο το νοσοκομείο χώρο, θα βρούν ησυχία σε μιαν ασφαλή αγκαλιά, αν αυτή η αγκαλιά δυσκολεύεται να χωρέσει δυσάρεστα μεν, φυσιολογικά δε συναισθήματα.

Αν δεν επιτρέψουμε στα παιδιά μας να περάσουν από αυτήν την φάση που εκφράζει το χεράκι της Μαίρης
























                                     και από αυτήν

τότε δε θα έχουμε τη χαρά να τα δούμε να περνούν σ΄αυτήν

και τελικά σ΄αυτήν

και σ΄αυτήν






















Οι ζωγραφιές αποτελούν υλικό της δουλειάς που κάνουμε με τα παιδιά στο Παιδοχειρουργικό Τμήμα του Γ.Ν.Ν "Νικαίας"