Επιτρέπεται να μιλήσουμε στα παιδιά μας για το θάνατο;

      "Χτες το βράδυ πέθανε ο σκύλος μου. Τον είχαμε πάρει όταν έδινα Πανελλήνιες, πριν 14 χρόνια."

Έτσι μας είπε σήμερα το πρωί ο Νίκος , ο οποίος  είναι πατέρας μιας τρίχρονης κόρης.

      Τον ρώτησα λοιπόν πώς αντέδρασε η κόρη του σ'αυτήν την είδηση κι εκείνος με πολύ τρυφερότητα μου απάντησε  ότι, αυτά τα νέα δεν είναι για να τα μαθαίνουν τα παιδιά.

      Επιτρέπεται να μιλήσουμε στα παιδιά μας για το θάνατο; 

Μοιάζει να είναι ίσως το μοναδικό ταμπού της εποχής μας.

Ποιος γονιός αντέχει να απεκδυθεί το μανδύα της παντοδυναμίας που μας χαρίζουν τα παιδιά μας, όταν εκείνα μας ρωτήσουν

"Θα πεθάνεις κι εσύ;"

κι όταν αμέσως μετά ρωτήσουν

"Θα πεθάνω κι εγώ;"

      Πόσο αντέχουμε στην ιδέα ότι τα παιδιά μας εκτός από τις χαρές,  θα νιώσουν και λύπες και το μόνο που μπορούμε να κάνουμε  είναι,  όχι να διώξουμε τις λύπες  αλλά να τις "χωρέσουμε" και να αγκαλιάσουμε τα παιδιά μας και τον πόνο τους μαζί.

      Πώς θα μιλήσουμε στα παιδιά μας για το θάνατο;

      Όταν ο καθένας από μας βρει τον τρόπο του να τοποθετηθεί υπαρξιακά απέναντι στην έννοια της απώλειας -σε κάθε επίπεδο-και του θανάτου, τότε θα βρει  τον τρόπο να μιλήσει γι΄αυτό και στα παιδιά του και να τα καλωσορίσει έτσι στο "γένος των ανθρώπων"

 Παρακολουθήστε το επόμενο video . Είναι τόσο 
 αποκαλυπτικό και τόσο συγκινητικό!!!