Οι δύο αυτές εικόνες συνθέτουν το κολλάζ ενός αγοριού ηλικίας 10 ετών. Η επιλογή του θέματος είναι αποκλειστικά δική του.
Μου κάνει πραγματικά εντύπωση ο βαθμός στον οποίο τα παιδιά μαντεύουν τις αντιδράσεις της οικογένειας στην συμπεριφορά τους, και τον βαθμό που επίσης τα ίδια συντονίζονται στον άξονα αυτής της "μαντεψιας".
Γενικεύοντας και βλέποντας με μια λίγο πιο "βαθιά" ματιά το έργο αυτού του παιδιού, μπορούμε να αντιληφθούμε ότι αυτό που καταγράφει μέσα του είναι ότι ζωή των γονιών του συνδέεται άρρηκτα με τις δικές του συμπεριφορές και επιλογές , και ότι σχεδόν ο ίδιος φέρει την ευθύνη για τη δική τους ζωή .
Και βεβαίως στην ηλικία των 10 οι συμφωνίες και οι διαφωνίες δεν αφορούν στη σχέση και στην επιλογή συντρόφου. Το μείζον θέμα σ΄αυτήν την ηλικία είναι να μπορεί το παιδί να εκφράζεται και να σχετίζεται και να ανοίγεται προς τη ζωή με θάρρος, και να αντέχει τόσο τις επιτυχίες χωρίς να νιώθει παντοδύναμο, όσο και τις αποτυχίες χωρίς να νιώθει αδύναμο και ματαιωμένο.
Σε άλλη περίπτωση το παιδί κινδυνεύει να μένει ουσιαστικά εκτός δράσης στην προσπάθεια του να αποφύγει το λάθος . Ενα λάθος που στην πραγματικότητα δεν αποτελεί ούτε ματαίωση για το ίδιο το παιδί ούτε και μία συνθήκη που ο ψυχισμός του δεν μπορεί να διαχειριστεί. Αποτελεί όμως ,όπως εκείνο το καταγράφει, ματαίωση για τους γονείς του που οι ίδιοι δεν μπορούν να διαχειριστούν,(μη την ερωτευτείς , θα πεθάνω) και αυτό είναι ένα βάρος που οι ώμοι κανενός παιδιού δεν είναι φτιαγμένοι για να σηκώνουν.
