Το παρακάτω κείμενο αποτελεί μέρος του άρθρου The body never lies: A challenge
Επιτρέψτε μου μια ελεύθερη μετάφραση
Δεν πρέπει να ξεχνούμε ότι οι συνέπειες των πρώιμων και "αθέατων" τραυμάτων είναι τόσο σοβαρές, ακριβώς επειδή προέρχονται από την πεποίθηση ότι το να υποφέρει ένα παιδί , επειδή κάποιος ενηλικος το χτύπησε ή το γελοιοποίησε είναι άνευ σημασίας.
Για έναν ενήλικο είναι εύκολο να φανταστεί εαυτόν τρομοκρατημένο και ταπεινωμένο αν δεχτεί ξαφνική επίθεση από έναν γίγαντα 10 φορές μεγαλύτερό του. Για ένα παιδί δεν ισχύει το ίδιο?
Οι γονείς πιστεύουν ότι τα χαστούκια αφενός δεν πληγώνουν, αφετέρου παιδαγωγούν.
Το ίδιο καταλήγουν να πιστεύουν και τα ίδια τα παιδιά. Κάποιοι ίσως και να γελούν ακόμη ή και να χλευάζουν τον πόνο που ένιωθαν ως παιδιά. Ως ενήλικες γίνονται ακόμη και λογοτέχνες όπως ο James Joyce και πολλοί άλλοι.
But we must not forget that the consequences of early, invisible injuries are so severe precisely because they derive from the trivialization of childhood suffering and the denial of its importance. Adults can easily imagine that they would be horrified and humiliated if they were suddenly attacked by a raging giant many times bigger than themselves. Yet we assume that small children will not react in the same way, although we have all kinds of evidence to indicate how sensitively and competently children respond to their environment (cf. Martin Dornes: Der kompetente Sδugling; Jesper Juul: Your Competent Child). Parents believe that slaps and spanking do not hurt. Such treatment is designed to impress certain values on their children.And the children end up believing that themselves. Some even learn to laugh the whole thing off and to deride the pain they felt at the humiliations inflicted on them. As adults they adhere to this derision, they are proud of their own cynicism, sometimes even making literature out of it, as in the case of James Joyce, Frank McCourt, and many others.
