Ο Πατέρας

Στην παραδοσιακή κοινωνία οι ρόλοι των φύλων και ως εκ τούτου οι ρόλοι των γονέων ήταν αυστηρά καθορισμένοι. Το πατρικό και το μητρικό μοντέλο καθορίζονταν κυρίως από τις ανάγκες και τη δομή της αγροτικής οικογένειας η οποία μεταφέρθηκε χωρίς πολλές διαφοροποιήσεις από την Ελληνική επαρχία στην πόλη κυρίως μετά τον πόλεμο και το φαινόμενο της εσωτερικής μετανάστευσης.
Ο παραδοσιακός ρόλος του Πατέρα  ήταν η επιβολή του Νόμου , η απειλή της ενδεχόμενης παρακοής του Νόμου και εν τέλει η τιμωρία της παρακοής.
Τον ρόλο αυτόν υποστήριζε  με το  λόγο της η μητέρα. Πόσο οικεία μας είναι η έκφραση " Θα το πώ στον πατέρα σου" όταν η μητέρα προσπαθούσε να επιβάλλει  την τάξη!
Ενώ λοιπόν ο παραδοσιακός ρόλος του πατέρα ήταν να επισημαίνει αυτό που απαγορεύεται και να θέτει το ΟΧΙ στην οικογένεια, σήμερα οι καιροί επιτρέπουν τη μετακίνηση από αυτό το άκαμπτο μοντέλο, σε ένα μοντέλο πολύ πιο δημιουργικό και άρα πολύ πιο δύσκολο.

Ο Jack Alain Miller σε ένα σχόλιο του σχετικά με τον κατά Λακάν ρόλο του πατέρα σημειώνει "Πατέρας δεν είναι αυτός που λέει ΟΧΙ. Πατέρας είναι αυτός που λέει ΝΑΙ. Και αυτό το Ναι του είναι πολύ πιο σημαντικό από το Όχι του. Το Όχι φυσικά είναι απαραίτητο , δίχως αυτό δεν μπορεί να υπάρχει Ναι, αλλά  το Ναι είναι που επιτρέπει την πρόοδο. Ο Πατέρας είναι εκείνος που επιβάλλει το νόμο, αλλά και εκείνος που υπερβαίνει τους κανόνες όταν το κρίνει αναγκαίο. Είναι εκείνος που ξέρει να κάνει τα στραβά μάτια όταν χρειάζεται, κι εκείνος που ξέρει ότι όλοι οι κανόνες έχουν εξαιρέσεις. Είναι εκείνος που συνδέει τον κανόνα όχι με την πειθαρχία και την υπακοή αλλά με την επιθυμία"
Το Όχι και οι κανόνες δημιουργούν το δίχτυ ασφαλείας, ώστε το Ναι να δώσεςι στην επιθυμία του παιδιού  το χώρο της και ένας καινούριος άνθρωπος να ανθίσει μεσα στην ελευθερία της ανθρώπινης φύσης.
 Αυτό το πατρικό μοντέλο μπορεί να το υποστηρίξει μόνον όταν και ο ίδιος εκτός από λειτουργός του καθήκοντος επιτρέπει να είναι και λειτουργός ζωντανής επιθυμίας.