Το
δώρο ή το στίγμα της ψυχοθεραπείας?
Είμαι
τρελός?
Είμαι
αδύναμος?
Τι θα πει
ο κόσμος?
Τι θα
συμβεί αν τα τραύματα που έχω θάψει
βαθιά μέσα μου , έρθουν στην επιφάνεια
Αυτοί
είναι κάποιοι από τους προβληματισμούς
ή ακόμη περισσότερο τους φόβους που
πολλοί άνθρωποι εκφράζουν, σχετικά με
το θέμα της ψυχοθεραπείας.
Τα παραπάνω
ερωτήματα, είναι ερωτήματα βασανιστικά
και αδιέξοδα, τα οποία
αφ ενός
είναι αδύνατον να απαντηθούν και αφετέρου
αντικαθιστούν ερωτήματα και προβληματισμούς
που μπορούν να αξιοποιηθούν γόνιμα και
λειτουργικά.
- Πώς μπορώ να ξαναδιαβάσω την ιστορία μου?
- Σε ποιο βαθμό η ζωή μου σήμερα αποτελεί μια επανάληψη μοντέλων σχέσεων και ρόλων, που έρχονται από το παρελθόν?
- Πώς μπορώ να αναλάβω την ευθύνη της επιθυμίας μου αξιοποιώντας τις εμπειρίες αυτής της ιστορίας χωρίς να χρειάζεται να την επαναλάβω και να διαιωνίσω την παθολογία της?
Η
ψυχοθεραπεία δεν είναι μία μέθοδος που
πιστοποιεί την ανεπάρκεια των ανθρώπων.
Οι
δυσλειτουργικές και μπερδεμένες σχέσεις
μέσα στις οποίες καλούμαστε να ζήσουμε
και να λειτουργήσουμε και φυσικά να
συνδιαμορφώσουμε, παίζουν καθοριστικό
αλλά όχι μοιραίο ρόλο στην εμφάνιση
αυτών των προβλημάτων, που συνήθως
αποκαλούμε ψυχολογικά προβλήματα.
Και για
να επανέλθουμε στο αρχικό ερώτημα ούτε
δώρο αποτελεί η ψυχοθεραπεία, ούτε
στίγμα.
Είναι μια
ευκαιρία αυτογνωσίας.
Δυστυχώς
πολλές φορές κάποιες εμπειρίες μας ,
μοιάζουν σαν τη βαριά μπάλα στο πόδι
των καταδίκων που μας εμποδίζει να
περπατήσουμε έτσι όπως θα μπορούσαμε
ή θα θέλαμε τα μονοπάτια της ζωής μας
Αυτό που
προσπαθούμε να κάνουμε με την θεραπεία
είναι να απελευθερώσουμε τον άνθρωπο
από αυτές τις μπάλες -τις
οποίες πολλές φορές κινδυνεύει να βιώνει
ως αναπόσπαστο μέρος του εαυτού του-
ώστε να μπορέσει να αντιμετωπίσει
λειτουργικά όλες τις προκλήσεις που θα
συναντήσει στο δρόμο του και να φτάσει
στον προορισμό που ο ίδιος ορίζει για
τον εαυτό του.
